انرژِی جنبش اگر مهار نشود هرز خواهد رفت

اگر یک خواست محوری وجود نداشته باشد و از ظرفیت موجود برای تامین آن استفاده نشود این انرژی عظیم صرف خواست های فردی و گروهی خواهد شد و نتیجه نخواهد داشت. اتفاقی که در تیانآنمن افتاد
جنبش سبز علاوه بر معلم اخلاق و پدر معنوی، رهبری سیاسی می خواهد

اختصاص سرویس ادارات به راهپیمایی دولتی

یکی از همسایه ها که تو شرکت نفت کار می کنه گفت امروز آگهی زده بودن واسه تظاهرات و از سرویس اداره برای انتقال کارمندان به تظاهرات استفاده شد و کارمند هایی که به تظاهرات نرفته بودن مجبور شدن خودشون به خونه برگردن. گفت یکی از همکار ها پاشد رفت ازش پرسیدم کجا می ری گفته بود اسامی رو می نویسن آخر ماه اضافه کاری میدن

تفاوت تظاهرات حکومتی با تظاهرات سبز

تظاهرات حکومتی: صدا و سیما فراگیر ترین رسانه موجود در کشور از روز ها قبل تبلیغات وسیع خود را شروع می کند. روز تظاهرات اتوبوس ها در اقصی نقاط کشور آماده هستند. انواع و اقسام اسباب پذیرائی نقدی و غیر نقدی را از راهپیمایان دولتی فراهم می کنند. دوربین های صدا و سیما و خبرگزاری های دولتی به کمک کلوزشات و فتوشاپ و تصاویر آرشیوی با تمام توان تظاهرات را پوشش می دهند. شعار ها از پیش آماده هستند و به کمک بلندگو آنها را به اطلاع می رسانند. آزادید که دهان خود را با حداکثر توان باز کنید و مطمئن باشید که حداقل یک دوربین انتهای حلقوم شما را زیر نظر دارد///
تظاهرات سبز: خبر تجمع را از میان امواج همراه با پارازیت و فیلتر شکن های نیمه مسدود به دست می آورید. از ایستگاه مترو یا اتوبوس و اتومبیل شخصی برای رسیدن به محل تجمع استفاده می کنید اما به محض رسیدن با مقادیر زیادی باتوم و گاز اشک آور و گاز فلفل مواجه می شوید. خودتان شعار می سازید و فریاد می زنید و درحالی که مراقبید باتوم مغزتان را روی زمین نپاشد موبایل خود را بیرون می آورید و انعکاس شعارتان را از اطرافیان ثبت می کنید در این میان آتش هم باید روشن کنید تا با گاز اشک آور مقابله کنید سنگ جمع کنید تا از جانتان دفاع کنید مناطق اطراف را هم باید خوب بشناسید تا در صورت لزوم پا به فرار بگذارید و در بمبست گرفتار نشوید. در آخر اگر زنده مانده باشید به محض رسیدن به خانه ویدئو ها و عکس ها را با هزار بدبختی آپلود می کنید و حالا باید روز ها و شب ها درد جای باتوم و زنجیر و میله آهنین را تحمل کنید. اما این درد ها در برابر غم دستگیری و کشته شدن همرزمانتان هیچ است

ترویج خشونت از سوی فرامرز فروزنده مجری شبکه اندیشه

برنامه ما بی شمارانیم 6 دی از شبکه اندیشه با اجرای فرامرز فروزنده پخش شد. این برنامه ظاهرا بعد از مدتی توقف، پخش مجدد خود را دوباره آغاز کرده است. مهمان برنامه از لزوم مبارزه بی خشونت سخن می گفت در حالی که مجری بارها مخالفت خود را با این نظر اعلام کرد. استدلال مجری برنامه این بود که در برابر خشونت بی حد حکومت چاره ای جز مقابله به مثل وجود ندارد.
من شخصا شناخت زیادی از آقای فروزنده ندارم و قصد ندارم ایشان را متهم کنم ولی از تمام کارشناسانی که شناختی از مبارزه بی خشونت ندارند عاجزانه خواهش می کنم با تحلیل های نادرست مسیر جنبش را منحرف نسازند. این حرکت با حرکت سال 57 متفاوت است و برخی از استراتژی ها و تاکتیک های آن سال ها امروز قابل استفاده نیستند. مدت هاست که در جهان انقلاب های کلاسیک منسوخ شده اند و متاسفانه برخی از ایرانی ها هنوز متوجه این موضوع نشده اند

متن سخنان ا.ن در اجلاس کپنهاگ: کتاب دین و زندگی دوره پیش دانشگاهی

متن سخنان ا.ن در اجلاس کپنهاگ: کتاب دین و زندگی دوره پیش دانشگاهی

می توانیم ایده ماندن در خیابان را تاسوعا عاشورا اجرا کنیم؟

ايده اي که 13 آبان و 16 آذر هم مطرح شد ولي به دلايل مختلف عملي نشد. 13 آبان شايد به دليل اطلاع رساني نادرست و 16 آذر به دليل ناپخته بودن طرح ترافيک سبز. اما آيا محرم مي تواند اين فرصت را فراهم کند؟

رو دربایستی های جنبش سبز

در شش ماه گذشته دغدغه ما حفظ این نهال سبز و تداوم این حرکت بوده و کمتر به سوال های اساسی پاسخ داده شده است. بر این اعتقاد بوده ایم که این راه، راه درستی است و به پیروزی خواهد رسید. اکنون بهتر است واقع بینانه به این مساله نگاه کنیم. سعی کنیم به سوال هایی که مدت هاست در پس ذهن ها بوده پاسخ دهیم.
آیا اصلاح طلبان و توده معترض از روی مصلحت اندیشی در کنار هم ایستاده اند؟ اصلاح طلبان بارها گفته اند که به جمهوری اسلامی معتقدند و البته این را هم گفته اند که قانون اساسی را وحی منزل نمی دانند. آیا خواست مردم هم همین است؟ آیا اصلاحات در چارچوب این قانون اساسی میسراست. جنبش سبز که بر مبنای خواستی دموکراتیک شکل گرفته می تواند از اصلاح وضعیت موجود به آینده ای روشن امیدوار باشد؟ موسوی را خواسته یا ناخواسته به عنوان رهبر اصلی جنبش سبز پذیرفته ایم. چرا؟ به بهانه برداشتن پسوند برانداز و انقلابی تا کمتر سرکوب شویم یا به دلیل توافق بر سر خواست حداقلی "رای من کو" ؟ همواره گفته شده که جنبش سبز تکثر گرا است و سعی در جذب همه نیرو های موجود در جامعه دارد. ما به موسوی ، کروبی و خاتمی به چشم یکی از این نیرو ها نگاه می کنیم یا آن ها را رهبر می دانیم؟ می دانیم که انتخاب چنین رهبری محدودیت هایی را به دنبال دارد. امروز حتی روشنفکران مذهبی هم بر لزوم جدایی کامل دین از دولت برای تشکیل یک حکومت دموکراتیک مبتنی بر حقوق بشر تاکید دارند. بسیاری از ما می دانیم که از دل یک حکومت ایدئولوژیک چیزی جز استبداد بیرون نمی آید. برخی می گویند اصلاح طلبان به دلیل شرایط موجود چاره ای جز پذیرش قواعد بازی جمهوری اسلامی ندارند. آیا تضمینی وجود دارد که در آینده فضای باز سیاسی طوری فراهم شود که همه خواست های خود را مطرح کنند؟ یا باز هم یک جریان غالب شده و همه چیز را به خواست خود پیش خواهد برد؟

در فضای احساسی ماه محرم اشتباه سال 57 را تکرار نکنیم

الان که فکر می کنم می فهمم مردم چطور سال 57 به قانون اساسی واپسگرای ج.ا رای دادند. انقلاب ها به قدر کافی زمینه ششتشوی مغزی را فراهم می کنند. نفرت از دیکتاتور آنچنان احساسات انقلابیون را تحت تاثیر قرار می دهد که آن ها با نگاهی تک بعدی تنها مسیر مستقیم را با شتاب هر چه بیشتر در پیش رو می بینند. در تصاویر موجود از آن سال ها زنان بی حجاب و مردان کراوات زده ای را می بینیم که از ته دل از رای دادن به جمهوری اسلامی خوشحالند. اما این ششتشوی مغزی در فضای محرم و صفر آن سال دو چندان شد. امروز بعد از سی سال این خطر دوباره جنبش صد ساله آزادی خواهی مردم ایران را تهدید می کند. در شش ماه گذشته روحانیون و نماد های مذهبی آن ها نقش مهمی در حرکت مردم ایران نداشته اند. روحانیونی مثل مهدی کروبی و آیت الله منتظری با شجاعت در مقابل استبداد ایستاده اند اما ستون های جنبش سبز بر پی آزادی خواهی و دموکراسی استوار شده اند. شاید اصلاح طلبان و طرفدارانشان بدشان نمی آید از نفوذ مذهب برای به قدرت رسیدن بهره بگیرند، هر چند در شرایط فعلی دغدغه شان مبارزه با استبداد موجود باشد. در این که ده روز پیش رو فرصتی طلایی برای برگزاری تجمعات با خطر کمتر و در نتیجه با گستردگی بیشتر است شکی نیست. اما آزادی خواهان باید تلاش کنند تا خواست های دموکراتیک خود را به بخش مذهبی جامعه منتقل کنند نه این که از آنها تاثیر بگیرند.